św. Jadwiga Śląska – urodziła się około roku 1174 na zamku Andechs w Bawarii. Jej rodzicami byli Bertold i Agnieszka, hrabiowie Andechs, którzy również tytułowali się książętami Meranii, Kreocji i Dalmacji.

Mając dwanaście lat została poślubiona przez wrocławskiego księcia Henryka Brodatego, z którym miała pięcioro dzieci: Konrada, Henryka, Agnieszkę, Zofię i Gertrudę.

Rodzina była bardzo religijna i dbała o rozwój Kościoła miedzy innymi poprzez fundowanie kościołów i klasztorów, w tym kościoła pw. św. Bartłomieja w Trzebnicy koło Wrocławia. Święta znana była z niezwykłej litości dla ludzi chorych i ubogich. Prowadziła działalność dobroczynną, zorganizowała wędrowny szpital dla ubogich, ufundowała szpital dla trędowatych w Środzie Śląskiej. W życiu osobistym z wielką pokorą przyjmowała wszelkie trudności.

Ogromnym ciosem była śmierć syna Henryka Pobożnego, który poległ jako dowódca wojsk chrześcijańskich w walce z Mongołami pod Legnicą w roku 1241. Po śmierci męża w roku 1238 zamieszkała w ufundowanym przez siebie klasztorze sióstr cysterek w Trzebnicy gdzie jej córka Gertruda była przeoryszą.

Zmarła w opinii świętości 15 października 1243 roku i została pochowana w kościele św. Bartłomieja w Trzebnicy.

Kanonizowana przez papieża Klemensa IV w dniu 26 marca 1267 roku. Grób świętej Jadwigi odwiedzali monarchowie i ich żony: Władysław Łokietek, król węgierski Maciej Korwin, żona późniejszego króla Stanisława Leszczyńskiego Katarzyna Opalińska. W 1680, na prośbę króla Jana III Sobieskiego i jego żony, papież Innocenty XI rozszerzył kult św. Jadwigi Śląskiej na cały Kościół Katolicki. Po tym wydarzeniu zaczęto czcić Świętą w innych regionach Polski. Kościół czci św. Jadwigę w dniu 16 października, a jej imię wymienia się w Litanii do Wszystkich Świętych.

Jest główną patronką Śląska i archidiecezji wrocławskiej